Στα σκαριά και το «σεισμόσημο»: Το ομολόγησε ο υπουργός Ενέργειας, ο οποίος λίγο αργότερα επέλεξε να διαψεύσει τον ...εαυτό του

 

[Αναδημοσίευση από το σημερινό Ριζοσπάστη]

Την πρόθεση της κυβέρνησης να επιβάλει ένα ακόμα χαράτσι στα ακίνητα των λαϊκών οικογενειών, το λεγόμενο «σεισμόσημο», επιβεβαίωσε χτες ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Οπως δήλωσε μιλώντας στο «Μέγκα», πρόκειται για «μια συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη», ενώ για να δικαιολογήσει τη νέα σημαντική επιβάρυνση που θα επέλθει για τα λαϊκά νοικοκυριά, ο Γιάννης Μανιάτης υποστήριξε: «Θα προσπαθήσουμε η σχετική επιβάρυνση να είναι όσο γίνεται πιο μικρή». Βέβαια, μπορεί το θέμα να είναι ακόμα στα σκαριά, ωστόσο το φως της δημοσιότητας βλέπουν ήδη σενάρια για το ύψος που θα έχει το σχετικό τέλος, το οποίο για μια μέση κατοικία υπολογίζεται στα 100 - 150 ευρώ. Μιλάμε, δηλαδή, για έναν ακόμα κεφαλικό φόρο που επιβάλλουν οι κυβερνώντες στη λαϊκή κατοικία, φόρος που θα προστεθεί στα διάφορα χαράτσια ακινήτων που ήδη πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η οργή που προκάλεσαν οι δηλώσεις αυτές είχε ως αποτέλεσμα λίγες ώρες μετά την ομολογία ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει την επιβολή του νέου φόρου, ο Γ. Μανιάτης να διαψεύσει τον ίδιο του τον εαυτό. Στη γραπτή του δήλωση που στάλθηκε από το γραφείο του στα Μέσα Ενημέρωσης σημειώνεται: «Σχετικά με δημοσιεύματα που αναφέρονται σε επιβολή νέου φόρου ή αλλιώς σεισμόσημο, δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια δέσμευση απέναντι στην τρόικα, ούτε πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε μια τέτοια ρύθμιση».

Ανεξάρτητα από τα παιχνίδια επικοινωνιακού χαρακτήρα που επιλέγουν να παίξουν οι κυβερνώντες, για να προετοιμάζουν σταδιακά το έδαφος για την προώθηση της αντιδραστικής τους πολιτικής και των μέτρων που προκαλούν τη χρεοκοπία και την πτώχευση χιλιάδων λαϊκών οικογενειών, το θέμα με το «σεισμόσημο» όχι απλά δεν είναι καινούριο, αλλά μέσω αυτού αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι όσο δεν αλλάζουν οι κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί στην κοινωνία, τόσο το κεφάλαιο θα γίνεται πιο επιθετικό και θα ικανοποιούνται οι πιο διαφορετικές και ακραίες αξιώσεις των εκπροσώπων του.

Η υπόθεση «σεισμόσημο» στη χώρα μας πρωτοεμφανίστηκε το 1997, όταν με το πρόσχημα τις αποζημιώσεις σεισμοπαθών, οι κυβερνώντες έθεσαν θέμα ότι το κράτος δεν πρέπει να ξοδεύει πόρους για όσους δεν έχουν ασφαλισμένα τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Ετσι, αντί η κυβέρνηση και το κράτος να πάρουν μέτρα για την ουσιαστική αντισεισμική προστασία των οικοδομών, το Δεκέμβρη εκείνου του χρόνου, με απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ορίστηκε η σύσταση φορέα στον οποίο θα καταβάλλονταν τα ασφάλιστρα που αναλογούσαν σε όσους ιδιοκτήτες κατοικιών θα ήθελαν προαιρετικά, σε πρώτη φάση, να ασφαλίσουν τα σπίτια τους. Στόχος των τότε «εκσυγχρονιστών» ήταν να παρουσιαστεί η σχετική πρωτοβουλία ως μια κρατική - δημόσια παρέμβαση, με απώτερο στόχο την ανάθεσή της στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες οι οποίες καραδοκούσαν και πίεζαν για την εφαρμογή μαζικών προγραμμάτων ασφάλισης των κατοικιών.

Οι μεθοδεύσεις που τότε και τώρα προωθούν οι κυβερνώντες σε σχέση με το «σεισμόσημο» έχουν διπλό στόχο. Ο πρώτος είναι να απαλλαγεί οριστικά το κράτος από κάθε υποχρέωση στήριξης των οικογενειών που πλήττονται από τους σεισμούς, με δεδομένο ότι πρέπει να υπάρχει συνεχής αύξηση των κονδυλίων που προορίζονται για τη στήριξη του κεφαλαίου και των επιχειρηματιών. Δεύτερον, να εξασφαλιστεί σίγουρη πελατεία και κατ' αντιστοιχία υψηλότερη κερδοφορία στις ασφαλιστικές εταιρείες. Ειδικά τούτη την περίοδο που έχουν ολοκληρωθεί οι πρώτες φάσεις ξεκαθαρίσματος της ασφαλιστικής αγοράς και οι μεγάλες εταιρείες επιζητούν νέους κλάδους και τομείς ασφαλίσεων.

Τα επιχειρήματα που προβάλλουν οι απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής περιορίζονται, όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα ζητήματα, στην επίκληση στοιχείων, σύμφωνα με τα οποία στις περισσότερες χώρες της ΕΕ η ασφάλιση των σπιτιών είναι υποχρεωτική.

Το ΚΚΕ με κάθε ευκαιρία έχει τονίσει το πόσο σημαντικό ζήτημα είναι, ειδικά για μια χώρα όπως η Ελλάδα, η ολοκληρωμένη πολιτική της αντισεισμικής προστασίας, μια πολιτική που μπορεί να εφαρμοστεί και να έχει θεαματικά αποτελέσματα στο πλαίσιο μιας κοινωνίας όπου η γη, η λαϊκή στέγη, τα δημόσια έργα, οι κατασκευές και οι υποδομές στο σύνολό τους δε θα αποτελούν εμπορεύματα, αλλά θα αντιμετωπίζονται και θα αναπτύσσονται στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού ανάπτυξης της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Οι κομμουνιστές, έχοντας καταθέσει ολοκληρωμένες προτάσεις για την ανάγκη προώθησης της πραγματικής αντισεισμικής προστασίας των κτιρίων, ταυτόχρονα καταγγέλλουν τις μεθοδεύσεις για την παραχώρηση της ασφάλισης των κτιρίων σε ιδιωτικές εταιρείες και κάθε μορφή σύμπραξης του Δημοσίου με το μεγάλο κεφάλαιο. Αλλωστε, εδώ έχουμε ακόμα μια υπόθεση που για να στηριχθούν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις αυξάνονται οι φόροι, τα τέλη και τα χαράτσια που πληρώνουν οι εργαζόμενοι, με πρόσχημα την προστασία από τις συνέπειες των σεισμών.