Το δικαίωμα στη δουλειά διεκδικούν 300 καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ

[Αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη 29/3/2015]

Δούλευαν με συμβάσεις έργου μέχρι το 2013 και η επαναπρόσληψή τους δεν προβλέπεται στο νομοσχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση

Το αυτονόητο δικαίωμα στη δουλειά, στη μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, ζητάνε οι περίπου 300 καθαρίστριες και καθαριστές που απασχολούνταν με συμβάσεις έργου σε Εφορίες και άλλες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών και απολύθηκαν το Γενάρη του 2013.

Η δική τους περίπτωση είναι διαφορετική από αυτήν των σχεδόν 600 καθαριστριών αορίστου χρόνου στο ίδιο υπουργείο, που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα και μετά απολύθηκαν.

Οι συγκεκριμένες καθαρίστριες/ές ανήκουν σε εκείνες τις ομάδες απολυμένων, που το σχέδιο νόμου της συγκυβέρνησης δεν προβλέπει την επαναπρόσληψή τους, παρά τις υποσχέσεις που έδιναν προεκλογικά με το σωρό τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κάποια από τα οποία είναι σήμερα υπουργοί.

Για το ζήτημα αυτό ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τρεις από τους απολυμένους, την Λένα Οικονομίδου, την Γεωργία Παρλαπάνου και τον Κυριάκο Μπίσταρο.

Οπως μας είπαν, οι 300 καθαρίστριες/ές δούλευαν με μηνιαίες (!) συμβάσεις έργου για πολλά χρόνια, τέσσερις ώρες τη μέρα. Αλλες/οι επτά και οκτώ, άλλοι έφθασαν και τα δώδεκα και δεκατρία χρόνια σε αυτό το καθεστώς πολιτικής και εργασιακής ομηρίας. Η αμοιβή τους ήταν μόλις 460 ευρώ μεικτά το μήνα, 325,88 ευρώ «καθαρά»!

Εφόσον μάλιστα δούλευαν με συμβάσεις έργου, η εκάστοτε κυβέρνηση τους αντιμετώπιζε σαν εργολάβους! Ετσι, δεν είχαν ούτε επιδόματα, ούτε δώρα, ούτε βέβαια το δικαίωμα να πάρουν άδεια. «Ηταν στη διακριτική ευχέρεια του έφορου να μας δώσει καμιά βδομάδα άδεια», μας λέει η Γεωργία και η Λένα προσθέτει ότι «υπήρχε εργαζόμενη που δεν είχε πάρει ποτέ άδεια»!

Το χρονικό της «ομηρίας»

Οι συγκεκριμένες καθαρίστριες/ές ήταν μαζί με τις 600 καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα, καθώς μέχρι το 2004 απασχολούνταν όλοι με το ίδιο καθεστώς.

Τη χρονιά εκείνη, ο τότε υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος εξέδωσε το Προεδρικό Διάταγμα 164/2004 για τους συμβασιούχους, γνωστό και ως «Διάταγμα των αποκλεισμών και των εξαιρέσεων», όπως το βάφτισαν οι ίδιοι οι συμβασιούχοι. Με αυτό, οι συμβάσεις των 600 καθαριστριών μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου, ενώ οι 300 αποκλείστηκαν.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, στο υπουργείο Οικονομικών διαμορφώθηκαν τρεις «ταχύτητες» εργαζομένων με το ίδιο αντικείμενο αλλά με διαφορετικούς εργασιακούς όρους: Οι μόνιμες καθαρίστριες, οι καθαρίστριες με συμβάσεις αορίστου χρόνου και οι καθαρίστριες με τις προαναφερόμενες μηνιαίες συμβάσεις έργου. Μια κατάσταση που οφείλεται στο χτύπημα του δικαιώματος της μόνιμης και σταθερής εργασίας και στη σταδιακή κυριαρχία των προσωρινών και ελαστικών μορφών απασχόλησης.

Φθάνοντας το 2013, οι 300 καθαρίστριες/ές ουσιαστικά απολύθηκαν, αφού έπαψαν να πληρώνονται! Αλλες/οι σταμάτησαν τη δουλειά και άλλοι δούλεψαν μερικούς μήνες, για τους οποίους όμως δεν αμείφθηκαν.

Με τις πιέσεις που άσκησαν, ψηφίστηκε διάταξη σε νόμο που τους έδωσε τη δυνατότητα να παραμείνουν στην εργασία τους μέχρι το τέλος του 2013. Ομως, η συγκεκριμένη διάταξη δεν εφαρμόστηκε ποτέ... Η Λένα σημειώνει: «Εμάς ουσιαστικά μας απέλυσαν στις αρχές του 2013. Οι 600 συναδέλφισσες μπήκαν σε διαθεσιμότητα δέκα μήνες μετά. Αν μας είχαν απολύσει όλες μαζί, τότε οι αντιδράσεις μας θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες»...

Διαχρονικός ο κυβερνητικός εμπαιγμός

Πολλοί από αυτούς τους 300 απολυμένους συνεχίζουν τον αγώνα όλα αυτά τα χρόνια για το δικαίωμα στη δουλειά. Υπάρχει, μάλιστα, και απόφαση του δικαστηρίου, το Γενάρη του 2014, που χαρακτηρίζει τις συμβάσεις τους αορίστου χρόνου και στη βάση αυτή θεωρεί άκυρη την απόλυσή τους.

Από την άλλη μεριά, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τους υποσχέθηκαν την επαναπρόσληψή τους όταν αυτοί γίνουν κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι μία από τις Ερωτήσεις που είχαν καταθέσει στις αρχές του 2014 στη Βουλή οι τότε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Στρατούλης (σήμερα αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων), Χρήστος Καραγιαννίδης, Κώστας Μπάρκας, Μαρία Μπόλαρη, Γιάννης Σταθάς, Δέσποινα Χαραλαμπίδου, Αλέξης Μητρόπουλος, Δημήτρης Τσουκαλάς.

Με αυτή ζητούσαν «να τερματιστεί το σύγχρονο δουλεμπόριο, μετατρέποντας τις συμβάσεις έργου των καθαριστριών σε εφορίες σε αορίστου χρόνου». Ανάλογη Ερώτηση είχε κάνει το 2009 και ο Π. Λαφαζάνης, σήμερα υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.

Σήμερα δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Οσες συναντήσεις έχουν κάνει με κυβερνητικά στελέχη εισέπραξαν «άγνοια» ή γενικόλογες υποσχέσεις ή ότι «θα γίνει διαγωνισμός προς το καλοκαίρι και θα φροντίσουμε να μοριοδοτηθείτε»! Σε καμιά περίπτωση όμως δεν δεσμεύθηκε η κυβέρνηση για μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου.

Εξάλλου, σε συνάντηση της ΑΔΕΔΥ με τον αναπληρωτή υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Γ. Κατρούγκαλο, που έγινε την περασμένη Τρίτη, ο υπουργός ανακάλυψε ότι δεν το επιτρέπει ο νόμος! Ο,τι δηλαδή ισχυρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια ο εμπαιγμός συνεχίζεται...

Χ. Μ.